1884 yılında İstanbul’da dünyâya gelen Fâzıl Ahmet Aykaç, Mutasarrıf Mehmed Cemal Bey’in oğludur. İlköğrenimini Nümûne-i Terakki Mektebi’nde yapmış ve Gümüşhane Rüştiyesi ile Musul idâdîsi’ni bitirmiştir. İstanbul’da Fransız Lisesi’nden mezun olduktan sonra, Paris Siyasî İlimler Fakültesi’ne kaydolmuş, bu okula mektupla devam ederek tamamlamıştır. Fecr-i Âti edebî topluluğunun üyelerindendi. 1908′den sonra çeşitli dergi ve gazetelerde türlü konularda makaleler ve mizahî yazılar yazmıştır.
Tanin gazetesinde neşrettiği mizahî şiirleri, onu mizah edebiyatımızın ustaları arasına katmıştır. Şiirlerinde Dîvan şâirlerinin üslûp ve tekniğinden faydalanmış, özel olarak Arapça ve Farsça öğrenmiştir. Fâzıl Ahmet Aykaç, Fransızca, Türk edebiyatı ve pedagoji öğretmenliği ile, Elâzığ milletvekilliği yapmıştır. (1927 – 1938) II. Meşrutiyet döneminden itibaren mizah anlayışımızın batılı tarzda değişimine olan katkıları, onun edebiyat tarihimizdeki yerini ve önemini arttırmıştır.
Özellikle başka sanatkârların eserleri etrafında verdiği taklit örnekleriyle bu sahada yol açması, müstehcen sözlerden uzak, ince ve zarif fikirlere dayalı mizah anlayışını temsil etmesi, onun mizah edebiyatımızdaki yerini sağlamlaştıran en önemli hususiyetidir. 1967 yılında İstanbul’da vefat etmiş olan Fâzıl Ahmet Aykaç, mizah sahasında önemli değişmelere imza atmasına rağmen, bu zamana kadar hak ettiği ilgiyi görememiştir.
Eserleri:
- Dîvançe-i Fâzıl (1913, şiirler),
- Harman Sonu (1919, şiirler),
- Kırpıntı (1924),
- Şeytan Diyor Ki (1927, sohbet, makale vs.),
- Tarih Dersi (1928).