Âşık edebiyatında; doğayı, yöreyi, kişiyi, hayvanı veya bir aracı övmek, güzelliğini anlatmak amacıyla söylenen lirik şiirlere güzelleme denir.
Güzelleme formunun divan şiirindeki karşılığı, medhiyedir. Daha çok koşma biçiminde söylenir.
Geçimlerini sağlamak için köy köy gezen ve konuk edilen saz şairlerinin, gördükleri ilgi ve ikram karşısında; hane sahibini, kendisini dinleyen topluluğu veya o yöreyi öven ve güzelliğini anlatan şiirleri de güzellemedir.
