Türk sanat müziği bestekârlarımızdan Özcan Korkut; hayâtı, besteleri, sitemde bulunan şarkılarının bütün bilgileri, sözleri, notaları ve video yorumları.
Hayâtı
Özcan Korkut kaleminden (2004)
Ailemizin, İstanbul – Erenköy’de, 150 yıla yakın bir, mazîsi vardır. Atalarım, âilem ve benden büyük ikisi kız, üçü erkek kardeşlerimin tümü, Erenköylü oldukları halde, ben, babamın devlet hizmeti içinde, on yedi yıl süren, tâyinleri sebebiyle, 16 Ağustos 1935 Cuma günü, sabah ezânında, Bolu’da, son çocukları olarak, dünyâya gelmişim.
İlk okula da, Bolu’da başladım. Bozüyük, Ankara ve Erenköy Zihni Paşa ilk okulunda bitirdim. Saraybosna ordusunda Albay Zülfikâr Beyin oğlu olan babam, İsmail Hakkı Bey, Kadıköy Maliye Tahsil şubesinde şeflik görevinde iken, 1949 yılında, 53 yaşında vefât etti.
Annem, kemanî Lâmia Müjgân Hanım, Cidde Valisi, Osman Paşanın saraydan evlendiği, Fatma Hanım isminde, Çerkez hanımından torunudur.
Küçük yaşındaki kabiliyeti ve müzik aşkını sezen, ağabeyi Doktor Yusuf İzzettin Bey tarafından, Dar-ül Feyz-i Mûsikî (şimdiki Üsküdar Mûsikî Cemiyeti) ye kaydettirilmiş, merhum hocaları, Udî Sâmi Bey nezdinde; Selâhattin Pınar, Necâti Tokyay, Muzaffer İlkar, Emin Ongan ve daha birçok değerli arkadaşları ile birlikte, müzik tahsil etmiştir.
Babamın Anadolu hizmetlerinde de, kemanını yanından ayırmayan, annem, her gittikleri yörede, talebeler yetiştirip, müzik zevkini ve hizmetini sürdürmüştür. Piano tuşlarına da, kemanı kadar hâkim olan annem, daha ilk okul yıllarımda, benim de, ilk hocam ve ilham kaynağım olmuştur.
Ağabeylerimden birini, daha ben doğmadan, iki buçuk yaşındayken kaybetmişim. 1949 yılında Babamı, bir yıl içinde de, büyük iki ağabeyimi kaybetmiş olmamın üzüntüsü, beni, bir teselli kaynağı olarak, iyice müziğin içine itti. Daha on dört yaşında idim. Elimde, yeni yeni öğrenmeye çalıştığım, tanburum, bir yanda, geçim derdi, bir yandan da, tahsilimi tamamlamağa çalışıyordum.
Çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen, Kadıköy Birinci Orta Okulunun (şimdi Evren Paşa Lisesi) ikinci sınıfını, zorlanarak geçtim. Çalışıp, anneciğime, ekmek götürmek arzum, ağır basıyordu. Fakat annem, ısrarla beni, Haydarpaşa ortaya, yatılı olarak verdi ve mezun olmamı sağladı.
Mûsikî cemiyetlerinden, birçok arkadaşım gibi, ben de o zaman, Tepebaşı’nda olan, İstanbul Belediye Konservatuarına, müracaatla imtihanları kazandım. Aynı yıl da, yine o zaman Beyoğlu’nda olan, Sular İdaresinin, Etüt Proje bürosuna, ücretli olarak girdim. İşyerim, okula çok yakındı. Hem çalışıyor, hem konservatuarda, okuyabiliyordum.
Amirlerim de, benim müzik tahsilim için, sonsuz teşvik ve toleranslarını kullandılar. Onları her zaman, minnetle anarım. O yıllarda, okulda enstrüman dersi yoktu. Anneciğim, âilenin yakın dostu, üstat Selâhattin Pınar‘a ricâ etmiş ve tanbur derslerimi, kendisinden alıyordum. Bir süre sonra, “Sen, beni taklit etmeye başladın. Git, kendini bul.” dedi.
O zamanki Erenköy, şâirlerin, müzisyen ve bestecilerin yerleşim yeri olan bir cennetti. İçinde enstrümanı bulunmayan bir ev veya köşk yoktu. Yıllar sonra yeni nesiller, bu antik değerli yapımları, maalesef eskicilerle paylaştılar. Ben, nerede tanbur sesi duyarsam, oradaydım.
Kazaskerde, asıl mesleği köşklere soba kurmak olan, Sobacı Sait Usta adında, çok leziz tanbur çalan, yaşlı bir zat vardı. Elinde, göğsü özellikle ortadan delinmiş, eski bir tanburu vardı. Aylarca yalvarıp, kendime acındırarak, o tanburu 25 lira karşılığında aldığım zaman, 14 yaşımda, babamı ve iki büyük ağabeyimi kaybetmiş, cebinde beş kuruş harçlığı olmayan bir çocuktum. O yaz, okul tatilimde, bakkal yanında çalışarak, o parayı ancak temin edebilmiştim.
İkinci tanburumu ise, 1952 yılında, zamanın emniyet teşkilatında, cinayet masası şefi, merhum Şerafettin Kılınçtakan, dönemin meşhur yapımcısı Onnik Ustaya yaptırmış ve bana doğum günümün hediyesi olarak vermişti. Evimizde; piyano, keman, mandolin, ud ve akordeon vardı.
Annem, keman öğrenmemi çok istedi ama, benim ruhumu cezbeden, tanbur sesinden başkası değildi. Merhum üstad tanbûri İzzettin Ökte’yi duyduğum zaman, radyoyu kucaklar, öyle dinler, parmaklarını nasıl kullandığını, gözlerim kapalı hayâl ederdim.
Konservatuardaki nazariyat hocamız, merhum Şefik Gürmeriç, benim o yaşta yazdığım şarkılarıma, şiirlerime büyük ilgi duymuş ve beni fevkalade teşvik etmiştir.
Bugün hepsi merhum olan; Münir Nurettin Selçuk, Kemâl Niyazi Seyhun, Mesud Cemil Bey, Sîne keman Nuri Bey, Dürrü Turan ve tüm hocalarımı, her zaman, minnet ve rahmetle anarım. O günden bu güne, gerek radyo ve TV lerde, gerek, bugünkü konservatuarlarda hocalık ve icrâatlarını sürdüren tüm arkadaşlarım, bu değerli üstatların eserleridir.
Ayrıca; yaşadığımız Erenköy’de, Tanbûrî Şuayip Elkutlu, Tanbûrî Talât Bey, Yesarî Asım Arsoy, Zeki Arif Ataergin, Rebâbi Sabahattin Volkan gibi ustalardan feyz almış olmak da, benim için, büyük bir şans ve mutluluktur.
Civardaki evler ve köşkler gibi, evimizde de mûsikî, anneciğimin sâyesinde, bir gün unutulmadı, ihmâl edilmedi. Boş gün ve saatlerimde, İstanbul’un neresinde, ne kadar müzik cemiyeti veya toplantısı varsa, ben orada idim.
Bu sebeple, hayâtımda, kahvehane ve sinemaya dahi alışamadım, zamanım olmadı. Derdimi, müzik ile avuttum. Zevkimi, müzik ile yaşadım.
Askerlik görevimi müteakip, ilk profesyonel sahne hayâtım, 1958 yılı, kış sezonunda, Tepebaşı Kazablanka Gazinosunda, zamanın gerçekten büyük ismi, Zeki Müren‘le başladı. O günden bugüne, sayabileceğiniz tüm büyük solistlere, tanburumla eşlik ettim.
Hatta o günlerde, hepsi revaçta olan; Müzeyyen Senar, Hamiyet Yüceses, Perihan Altındağ Sözeri, sonraları; Behiye Aksoy, Emel Sayın, Bülent Ersoy, Muazzez Abacı, vb. Radyodaki hizmet yıllarımda, birlikte icrâat yaptığım ustaları, saymakla bitiremem. Şunu mutlulukla söylemem gerekir; sazıma ve sanatıma güvenimle, eşlik edeceğim solistleri, dâimâ kendim seçtim. Hiçbir zaman, mecbur olarak çalmadım.
Her zaman, “Sanat eşittir, kalite” inancımı korudum. Bir de benim, tüm şarkılarımı, plâklarda en iyi yorumuyla okuyan, altın sesli Sevim Tanürek‘im vardı. Uzun yıllar sahne berâberliğimizin, zevkini, unutamam ve sesi asla, kulaklarımdan gitmez. Bunca yıl, bunca şöhretle geçen, acı tatlı hâtıraları yazmaya, yıllar ve kitaplar yetmez.
Bir hevesle, ömrümü adadığım, T.R.T. İstanbul Radyosundan aldığım ücretlerle, hiçbir zaman, evimin maişetini (geçimini) temin edemedim. Ancak, yol parası, sigaram ve akşama kadar, arkadaşlarıma ısmarladığım, tepsi tepsi çaylarla, radyo maaşımı tüketmek, benim en büyük zevkim idi.
Bu sebeple de, radyodaki arkadaşlarım arasında adım, çaycı Özcan olmuştu. 1981 yılı aralık ayında, hizmet süremi doldurarak, kendi isteğimle T.R.T. den emekli oldum.
Her şeye rağmen, o zamanki, usta sazlar ve usta seslerle geçirdiğim yıllar, mûsikîmiz adına, saygıyla anılmaya değer. İlkokuldan beri, şiir yazma merakım vardı. Sonraları, uygun olanlarını, mûsikîyle süsleyerek, beste çalışmalarıma başladım.
Birçok denemeden sonra, kürdîli hicazkâr makâmında “Aydan sorarım, derdime derman gecelerde” isimli ilk şarkımı, 1952 yılında, 17 yaşında besteledim. Her yazdığım şarkının, bir hâtırası vardır ve güftesi bana aittir.
1960 yılında, evlenerek, mutlu bir hayât yaşadığımız, eşim Ayten Korkut’u, 1998 yılı, ocak ayı sonunda, maalesef kaybettim. İlk çocuğumuz olan kızım Itır, 1966 yılında, 5 yaşında iken, bir trafik kazasına kurban gitti. O yıllarda yazdığım şarkılarımın çoğu, bu büyük ızdırabımı anlatır.
2 Mart 1968 tarihinde, yeniden bir kız çocuğum oldu. Şebnem ismini verdiğim kızım, çocukluğundan beri olan, müzik tutkusunu, İ.T.Ü. Türk Müziği Konservatuarında, tanbur öğrencisi olarak sürdürdü ve onbir yıllık bir eğitimden, başarı ile mezun oldu. Fevkalâde de, bir sese sâhiptir. Şimdi evli ve bana, Cemre ve Emre isimlerinde, bir kız, bir erkek, torun hediye etti.
2001 yılında, ikinci kez evliliğimi yaptığım, eşim Songül’le, sâkin ve mutlu bir yaşam sürdürmekteyim. Bana müzik ilham ve zevkini veren anneciğimi, 1984 yılında, 76 yaşında kaybettim.
Biri birimize olan, sevgi ve düşkünlüğümüz, dillere destandı. Peygamberimizin, “Cennet anaların ayakları altındadır.” sözü, benim başlıca düsturum olmuştur. Ne mutlu ki; vefâtından dört yıl kadar önce, kendisine yazdığım, Hicazkâr makâmındaki “Annem” isimli şarkımı, ona yıllarca dinletmek fırsatını bulabildim.
Tanbûrumu, radyo stüdyolarında, dâimâ mızraplı çaldım. Sahne, plâk, film ve TV çalışmalarımda, yaylı tanbûru tercih ettim. Dolayısıyla, ikisini de küstürmemiş oldum.
Spor, deniz ve doğayı çok severim. Mûsikîyle, spor ve doğanın, bütün olduğuna inanırım. Çünkü, hepsinin özünde, temiz, ahlâk ve fazilet vardır.
Tüm temennim; Türk olmanın şartı kadar, gerçek bir Türk sazı olan tanbûru da, gençlerimizin benimseyip, severek, bu ilâhi aşkı, nesilden nesile götürmesidir.
Elimdeki tanbûrum, hayâtım boyunca, benim en iyi dostum, tesellim, sırdaşım ve arkadaşım olmuştur. Onun dilinden anlayan, herkes için bu geçerlidir. Cenabı Hak, her kuluna bahşetmediği, bu nadide duyguyu, bizden sonrakilere de nasîb etsin.
Kaynak: ozcankorkut.com
Not: Bestekâr ve tanburî Özcan Korkut, 15 Mart 2008 tarihinde, vefât etmiştir.